[ ΠΡΟΣΟΧΗ! ΔΕΝ ΥΙΟΘΕΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΜΑΣ. Αν διαπιστώσετε απρεπείς διαφημίσεις, παρακαλούμε ενημερώστε μας αμέσως]

Νοιάζομαι e -Ένωση Ελλήνων Εκπαιδευτικών noiazomai.tripod.com

Να που μόνο βουνό με βουνό δε σμίγει. Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωση που εύλογα κάνει κάποιος, που ξαφνικά μπροστά του συναντάει εκεί, στα χώματα της Κορσικής, στο όμορφο Αιάκειο, τον εθνεγέρτη Ίωνα Δραγούμη! Τη σπουδαία αυτή μορφή του αιώνα μας, που σάλπιζε με ατέλειωτο κουράγιο στα απρόθυμα αυτιά της Αθήνας, να την ξυπνήσει από τον λήθαργο και να αφουγγραστεί τους πόθους και τους πόνους της υπόδουλης, ακόμα τότε στον Τούρκο, Μακεδονίας μας, η οποία σε φρικτή απομόνωση, αντιμετώπιζε ταυτόχρονα την ύπουλη, τρομοκρατική και απάνθρωπη δράση των κομιτατζήδων, που προσπαθούσαν με τη βία να εκβουλγαρίσουν τον ελληνικό πληθυσμό

της Μακεδονίας! Ο Ιων, με τις αναφορές του από το Προξενείο Μοναστηρίου έβαλε τη φλόγα και ο άντρας της αδερφής του, ο Παύλος Μελάς, το αίμα..."Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα" όπως ήταν και ο τίτλος του βιβλίου του, με το οποίο καλούσε επιπρόσθετα την Αθήνα να κινητοποιηθεί, για να προλάβει τον αφελληνισμό της Μακεδονίας.

Ο Ιων Δραγούμης, η σάλπιγγα του Ένοπλου Μακεδονικού Αγώνα, που δε δίστασε, βλέποντας αργότερα τους αιώνιους "συμμάχους" και "φίλους" να προβαίνουν σε εξάμηνο αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών προκαλώντας την πείνα στους Έλληνες και την ταπείνωση, να εισβάλουν "φιλικά" στην Ελλάδα και να καταλύουν την εθνική κυριαρχία και την τάξη και την λαϊκή βούληση και την ανεξαρτησία της χώρας, να καταγγείλει με επιστολή καταπέλτη το απαράδεκτο των ενεργειών! Αυτή του ακριβώς η καταγγελία στις 16 Ιουνίου 1917, θα προκαλέσει την οργή του τότε ελλαδικού και συμμαχικού κατεστημένου, με αποτέλεσμα την άμεση εξόρισή του στην Κορσική.

Η επίσημη δικαιολογία για την εξορία του Δραγούμη είναι για τα...φιλογερμανικά δήθεν αισθήματά του, ξεχνώντας οι συντάκτες της λίστας των εξορίστων, ότι ένα χρόνιο πριν, όταν κατελήφθη από Γερμανοβουλγάρους το οχυρό Ρούπελ, τον Μάϊο του 1916, στην συζήτηση που έγινε στην Βουλή, ο Ίων Δραγούμης υπήρξε καταπέλτης κατά των Γερμανών σε μια αξέχαστη αγόρευση, γεμάτη από αγνά πατριωτικά αισθήματα. Άλλωστε ο Ιων ήταν εκείνος που από την θέση του ως Πρέσβης μας στην Πετρούπολη, υποστήριξε την έξοδο της Ελλάδας από την ουδετερότητα στο πλευρό της Αντάντ, αλλά με συμφωνίες και συμβάσεις -και όχι με πλιάτσικο και επεμβάσεις και αυθαιρεσία και προχειρότητα -που θα καθόριζαν σαφέστατα τα ανταλλάγματα που θα έπαιρνε η Ελλάδα και θα παρείχαν σαφείς και γερές εγγυήσεις ότι θα τα κρατούσε κιόλας. Αν χρησιμοποιούνταν ο νομικός και πολιτικός τρόπος Δραγούμη, ίσως η Ελλάδα δεν αντιμετώπιζε τον όλεθρο και τη "συμμαχική" ενίσχυση του Κεμάλ.

Ο Ιων ήταν βαθιά πατριώτης, αγνός πατριώτης, που δεν περιορίζονταν στα ευχολόγια και τη θεωρία, διότι κατά αυτόν τον τρόπο όλοι είναι πατριώτες. Ο πατριωτισμός του Ίωνα ήταν έμπρακτος και εκδηλωνόταν σε κάθε φάση της ζωής του. Το καλό της Ελλάδας και το θάρρος της γνώμης του τον έφερνε έτσι συχνά σε σύγκρουση με όλους, ακόμα και με τους δικούς του. Προείχε γι΄ αυτόν η Ιδέα της Πατρίδος και εθυσίαζε για αυτήν την Ιδέα αδίστακτα τα προσωπικά οφέλη. "Τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την Πατρίδα" έλεγε πάντα, παραμένοντας στη γραμμή Μακρυγιάννη, που μιλούσε για το "εμείς" και όχι για το "εγώ". Έτσι ακόμα και στην Κορσική, που δεν έπαψε να εργάζεται και να προβληματίζεται για τα βάσανα της Ελλάδας - κι ας τον εξόρισαν- δεν έλεγε "έχω το πρόγραμμά μου το οποίον εγώ θα εφαρμόσω", αλλά "έχω τας ιδέας αυτάς και ελάτε να συνεργασθούμε δια να επιβάλωμεν, αν είναι ορθαί, την εφαρμογήν των"...

Και μιλώντας στους συνεξόριστους συντρόφους του, εξέθετε αυτές τις ιδέες του, τις οποίες πλαισίωνε πάντα με τα εθνικά όνειρα περί μίας Μεγάλης Ελλάδος, που να περιελάμβανε “την Βόρεια Ήπειρο με τον Αυλώνα, το αγαπημένο του Μοναστήρι, όπου διετέλεσε υποπρόξενος της Αθήνας, τις περιφέρειες Γευγελής- Δοϊράνης Στρωμνίτσης με σύνορα Δεμίρ-Καπού Μάλεσ, το Πετρίτσι, το Νευροκόπι και το θρυλικό Μελένοικο, όλη τη Θράκη με την Πρωτεύουσα του Έθνους την Πόλη, με τον Πόντο και την Μικράν Ασίαν μέχρι αυτής της Αλεξανδρέτας με την Κύπρο, δηλαδή Ελλάδα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ισχυράν και μεγάλην, παράγοντα σοβαρό προοόδου και πολιτισμού στην Ανατολή”!

Ο Ίων παρότι είχε ευρύτατη μόρφωση και εγνώριζε πολλές ξένες γλώσσες, εν τούτοις ήταν εχθρός της ξενομανίας αδυσώπητος. Και αλλοίμονον σε εκείνον που θα έπεφτε στην αντίληψή του να ρέπει προς κάτι ξενικόν, το οποίο δεν θα είχε σχέση με τις Εθνικές Παραδόσεις και τα ήθη και έθιμα τα Ελληνικά. Όταν πάλι άκουγε κανέναν να μεταχειρίζεται γαλλικές ή άλλες ξενικές φράσεις, έσπευδε να τον παρατηρήσει:

Γι΄ αυτό και ο Δραγούμης ήταν εναντίον κάθε ανάμιξης ξένων στα εσωτερικά της Ελλάδας. Στα υπομνήματα διαμαρτυρίας που έστελνε από την Κορσική υποστήριζε με πάθος πως "δεν δύναται να νοηθεί Κράτος αυτοτελές και ανεξάρτητον όταν μία μερίς πολιτική προς επικράτησίν της καλεί τους ξένους εις βοήθειάν της"!

Το πόσο δίκιο είχε για αυτές του τις απόψεις, δε τον έμαθε ποτέ, γιατί απλούστατα δολοφονήθηκε! Η ανάμιξη των ξένων οδήγησε στον ξεριζωμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού! Κάτι που ο Ίων δεν έζησε για να γευθεί. Φαίνεται τελικά ότι η Βυζαντινή Ιστορία δεν έλεγε σε κανέναν τίποτε, πλην του Ίωνα...

Αλλά και από την εξορία του δεν ησύχαζε ο Δραγούμης. Έστελνε επιστολές σε ξένες προσωπικότητες ώστε να επηρεάσει υπέρ των Ελληνικών Θέσεων τη στάση και τη σκέψη τους, κάτι που τον έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο για τα "συμμαχικά" συμφέροντα., όπως τα υπομνήματα που έστειλε στους Πρωθυπουργούς Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας, στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και στον Κλεμανσώ, όπου αξίωνε "κατά το δόγμα των Εθνοτήτων" την εθνική δικαίωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού και την πρόσδεσή του στον εθνικό κορμό, χωρίς να παραγνωρίζει τις άλλες εθνότητες.

Κάποτε, μετά 23 μήνες (εν. εξορίας στην Κορσική), ζητήθηκε από τους εξορίστους να δηλώσουν αν επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα (για εσωτερική εξορία) ή να παραμείνουν έξω. Ο Δραγούμης διάλεξε την επιστροφή, μαζί και με τον Ιωάννη Μαλλώση. Αυτός ο δεύτερος είχε και ένα σκύλο που τον έλεγαν Ροκ και όταν ανέβηκαν στο ατμόπλοιο "Εσπερία" ο ανθυποπλοίαρχος Καζαντζής, αντελήφθηκε τον Ροκ και έδωσε μια διαταγή:

-Πετάξτε στη θάλασσα το σκυλί αυτό, είπε σε έναν ναύτη.

-Μπα. Από τώρα αρχίζετε τις θανατικές εκτελέσεις, επενέβη σαρκαστικώτατα ο Δραγούμης και σώθηκε ο Ροκ, για να δηλητηριασθεί αργότερα στην εξορία της Σκοπέλου, ως σκύλος "αντιδραστικού"...

Και από κει αδύνατον να ησυχάσει ο Ίων. Η πατρίδα και το συμφέρον της ήταν πολύ ψηλά, όπως φαίνεται πεντακάθαρα και από την παρακάτω επιστολή που έστειλε στον Μαλλώση στις 26 Ιουλίου 1919:

“...Ένα μόνο θέλω να πω γι΄ αυτούς (σ.σ. εννοεί αυτούς που δεν παλεύουν για το κοινό καλό επειδή έχουν...οικογενειακές υποχρεώσεις...).Ότι καμιά προστυχιά άλλων και καμμιά αναποδιά που συναντούμε στο δρόμο μας είτε από φίλους, είτε από εχθρούς, είτε από ξένους είτε από δικούς μας, δεν επιτρέπεται να μας κάμουν να "μουντζώσουμε πατρίδα κι εθνικές υποθέσεις" για την οικογένειά μας και τα μικροσυμφέροντάς μας. Να ξέρεις ότι πάντα καλύτερα κυτάζει κανείς την οικογένειά του και τα συμφέροντά του, άμα κάνει εκείνο που πρέπει για την πατρίδα του και τις εθνικές υποθέσεις. Γίνεται οδηγός και φωτίζει και εμπνέει όλους τους τριγυρινούς του και υποτάζει τα συμφέροντά του σ΄ ένα γενικότερον συμφέρον και βρίσκει τη χαρά του μέσα στην αποστολή του αυτή, και η χαρά είναι το ανώτερο συμφέρον του.

Με αγάπη

Τελικά, επιστρέφει στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου 1919, υποστηρίζοντας "όταν μιλάμε για τα εθνικά ωφελήματα δεν πρέπει να ζητάμε να μάθουμε ποιος τάκαμε, αλλά να εξετάζουμε πώς γίνανε"...

Στις 31 Ιουλίου στις 4 το απόγευμα, ο Ιων θα δολοφονηθεί από τους αντιπάλους του μέσα στην Ελληνική Πρωτεύουσα!.. Ευτυχώς για τον ίδιο δεν θα προλάβει να καταλάβει πόσο δίκιο είχε στις απόψεις του. Η Μικρασιατική Καταστροφή θα ήταν πιθανόν ο χειρότερος θάνατος για τον ίδιο. Ο Εθνικός Διχασμός θα δολοφονεί πάντα τους Έλληνες, θα σκοτώνει πάντα την Ελλάδα...